وب نوشته مهدی میانجی

برای «ننه علی» دعا کنید.او در بستر بیماری است. بخواهید دوای دردش را. و شاید دوای درد «ننه علی» آرام گرفتن در کنار «قربانعلی» است.

چشمانش کم سو شده است. دیگر قدرت تکلّم ندارد، تکلّف عده ای در خطر است حتی با سکوت او. از دنیای ما آدم ها خسته است و دل شکسته. پاهایش نای راه رفتن ندارد. تاول زده است پاهایش از بس از این مزار به آن مزار رفته است. شاید او هم خجالت می کشد از رقیه، که در بهشت با پای سالم زیارتش کند. به ما زمینی ها که می رسد نمی شناسد ما را، و  چون به  عکس علی می رسد  چشمانش پر اشک می شود و های های گریه. «ننه علی» را می گویم. 20 سال است که تنها رفیق «ننه علی»، عکس دردانه اش قربان علی  است و سجده گاهش سنگ مزار علی.20 سال است دارد « والعصر.انّ الانسان لفی خسر» می خواند و 20 سال است که ما در خسرانیم البته با تخفیف و نمی شنویم صدای «ننه علی» را. 20 سال است که «ننه علی» دارد آه می کشد و ما داریم به چاه می افتیم. 20 سال است که بیستون بر سر راه «ننه علی» قد خم کرده است و فرهاد دارد از «ننه علی» عشق یاد می گیرد. 20 سال است که «ننه علی» هم نوا با علی دارد سر می دهد روضه حسین و ما از قافله، قافل هستیم با غین. «غین» حرف اول غفلت است و  غفلت حرف اول را در بین ما آدم ها می زند و عجبا که  عمری قافل هستیم با غین. و «عین» اولین حرف عشق است و اگر عاشق «ننه علی» است ما عمری الّافیم با عین، علّاف.         پس حق داری «ننه علی» جان ! خسته شوی و دل شکسته، از ما آدم های پر بسته.ولی جان دردانه ات« قربانعلی» ما را ببخش. ماراببخش. ما را ببخش.  

http://javanemruz.persianblog.ir/