پيام
+
[تلگرام]
درسي از زندگي
زلزله تقريبا" ده ثانيه احساس شد. اما ميليون ها نفر به خيابان ريختند. نيمه برهنه، با دست خالي، بدون سوئيچ ماشين، سند خانه، دسته چک و حتي مدارک شناسايي...
ميليون ها نفر همه آن چيزهايي که يک عمر براي داشتن شان جنگيدند، عرق ريختند يا خون ديگران را در شيشه کردند را بدون لحظه اي درنگ رها کردند و فقط جان ناقابل را برداشتند و به خيابان زدند...
ميليون ها زن طلاهاي عزيزشان، چکمه هايي که روزها پاساژها را براي خريدن شان وجب کرده بودند، يخچالي که دوستش داشتند، دکوري که ده بار براي چه جور چيدنش با همسرشان جوري بحث کرده بودند انگار مهمترين اتفاق زندگي است، غذايي که براي پختنش از صبح زحمت کشيده بودند... را از ياد بردند و گريختند.
ميليون ها نفر حتي يادشان رفت کي هستند؟ تا دقايقي پدر و مادر و همسر و فرزند و معشوقه از يادشان رفت. همه آن چيزهايي که يک روز با اطمينان مي گفتند امکان نداره يه ثانيه از يادم بره!
هيچکس به فکر اين نبود که فلان لباس مارک، فلان کفش گران قيمتش را با خودش بردارد. يا حتي مدرک تحصيلي و حکم انتصاب به عنوان مدير فلان جاي مهم که برايش زيرآب صدها نفر را زده بود، بدون وضو رفته بود صف اول نماز جماعت اداره، حاجي فلاني سفارشش کرده بود ...
ميليون ها نفر فقط فرار کردند، از ترس فرو ريختن سقفي که براي خريدنش، براي اجاره کردنش، براي پرداخت قسط هايش روزها و شب ها زحمت کشيده بودند.... از ترس سقفي که بخشي از عمر و سلامتي شان را براي داشتنش حراج کرده بودند.
آن چند دقيقه محشر بود. ميزان شجاعت آدم ها، ميزان عشق و وفاداري شان به خانواده، ميزان ادعاهايشان حداقل به خودشان و اطرافيان شان ثابت شد.
تلخ بود اما آن چند ثانيه را دوست دارم. براي اينکه هزاران بار در ذهنم با آن مواجه شده ام، اينکه تا دقيقه ديگر هيچکدام مان ممکن است نباشيم. اينکه مرگ به اندازه زندگي واقعيت دارد.
درس عبرتي بود براي ما که عبرت نمي گيريم. مايي که بعد از آرام شدن نسبي اوضاع دوباره همان موجودي شديم که بوديم!
